De 26-jarige Laura De Houwer brengt het verhaal naar buiten, over haar gedwongen opname in de psychiatrie. Openhartig vertelt ze over alles wat ze meemaakt, voelt en denkt en hoe er met haar omgegaan wordt in de psychiatrie. Het hartverscheurende relaas van deze jongedame doet de ogen openen over hoe ons psychiatrische wezen in België in elkaar zit en hoe zorgverleners omgaan met hun patiënten. Het doet veel vragen rijzen en toont soms op een pijnlijke manier hoe het zorgsysteem faalt om de broodnodige hulp te bieden aan mensen die hun weg niet meer vinden in deze maatschappij of hun leven. Gelukkig wordt Laura omringd door een familie die veel om haar geeft en haar steeds blijft steunen. 

Laura vertelt zeer nauwgezet, bijna op journalistieke wijze, wat ze dag per dag meemaakt en wat er in haar omgaat tijdens de 40 dagen dat ze in de psychiatrie verblijft. Het is een meeslepend, maar ook zeer triest verhaal. Toch zijn er ook lichtpuntjes en geeft het einde van het boek hoop, doordat ze terugkijkt naar de periode waarin ze in de psychiatrie zat en ook concreet iets doet met de ervaringen die ze hier heeft opgedaan. Met het uitbrengen van dit boek, geeft ze een krachtig signaal: het is niet alleen moedig om zo’n persoonlijk verhaal te durven brengen en zo je ziel bloot te leggen, maar ze doorbreekt ook het taboe rond psychische stoornissen. Ze maakt het onderwerp bespreekbaar en kaart belangrijke pijnpunten aan binnen het zorgwezen en komt zelfs tot concrete verbeterpunten. Daarnaast steekt ze met dit verhaal ook een hart onder de riem voor mensen die zich in een gelijkaardige situatie bevinden, waaronder helaas heel wat jongeren. Het feit dat deze gebeurtenissen zich afspelen midden in de Corona-crisis, brengt nog een extra complexiteit met zich mee: kwetsbare mensen worden des te meer geïsoleerd hierdoor en vinden niet altijd de empathie die ze nodig hebben. 

Bij momenten vond ik het moeilijk om verder te lezen, doordat er heel wat shockerende en/of deprimerende passages zijn. Als ik heel kritisch mag zijn, vond ik het boek misschien ietsjes te lang, maar dat is dan ook mijn enige bemerking. Wel vond ik het heel bemoedigend en interessant om te lezen hoe Laura achteraf ook haar stem heeft laten horen tegenover de zorgverleners op een eerlijke, maar constructieve manier. We kunnen enkel maar hopen dat hier ook effectief iets mee gedaan wordt, zodat dit niemand nog overkomt en iedereen de hulp krijgt die hij/zij nodig heeft.

Aan Laura: je bent een krachtige en intelligente dame, het ga je goed!