Waarom?

Ik vond het boek in mijn plaatselijke bibliotheek onder ‘nieuwe aankopen’. De titel vond ik meteen erg mooi en maakte me nieuwsgierig. Toen ik de achterflap las met de korte inhoud, was ik helemaal verkocht en wist ik zeker dat ik het wou lezen.

Over de auteur

Janne en Michèle brengen het waargebeurde verhaal van hun vriendinnen Fatima en Helen. Zij slaan een brug tussen het verhaal dat twee vluchtelingen willen brengen, maar de Nederlandse taal nog niet helemaal machtig zijn en maken hier een geheel van in versvorm. Met weinig woorden slagen ze erin om toch veel te vertellen en een aangrijpend relaas neer te pennen.

Korte inhoud

Fatima en Helen zijn twee vluchtelingen. Fatima komt uit Afghanistan en Helen is afkomstig van Eritrea. Ze zijn amper 16 jaar wanneer ze op de vlucht slaan en brutaal geconfronteerd worden met de wreedheid van deze wereld. Onderweg komen ze terecht in gevaarlijke situaties waarin ze voortdurend gedwongen worden om risico’s te nemen. Toch hebben beiden ontzettend veel hoop waaruit ze kracht putten en blijven ze doorzetten om tot hun eindbestemming te komen. Hun eindbestemming is niet gebonden aan een bepaalde plek, maar eerder een gevoel: een veilige haven waar ze de kans krijgen om een nieuw leven op te bouwen.

Mijn indruk

Dit is echt een boek om in één ruk uit te lezen. Het is een enorm aangrijpende verhaal dat neergepend werd in een soort van versvorm, wat het toch ergens verteerbaar maakt. Af en toe las ik een aantal pagina’s en bladerde ik daarna nog eens terug om stukjes te herlezen, vol ongeloof. Ik moest het soms allemaal wat kunnen laten bezinken. Het is echt bewonderenswaardig hoe sterk deze dames zijn. Ik vond het heel mooi dat hoe tragisch het boek ook mag zijn, het toch een hoopvol verhaal brengt.

Je voelt aan alles dat de schrijfsters helemaal in de huid zijn gekropen van Fatima en Helen, om zo tot een uniek en respectvolle vertelling te komen. 

Ik zou dit boek zeker aan iedereen aanraden, omwille van de inhoud, maar ook de schrijfstijl die mij helemaal meesleepte en wist te ontroeren. Het is een boek om te koesteren en tevens eentje dat ik absoluut opnieuw zou lezen!