Waarom?

Zoals jullie wellicht al weten waag ik mij af en toe eens aan feministische literatuur, zowel van het hedendaagse genres als eerder ‘de klassiekers’. De naam Sylvia Plath is voor mij zeer bekend, maar ik moet toegeven dat ik nog nooit echt een volledig werk van haar had gelezen. Hoog tijd dus om haar eens beter te leren kennen! 🙂

Over de auteur

Sylvia Plath is een Amerikaanse schrijfster en dichteres. Ze leefde van 1932 tot 1963. Het zijn vooral haar gedichten die haar tot een feministisch icoon hebben gemaakt, al is haar oeuvre ook onderwerp van discussie doordat haar publicaties vermoedelijk erg gekleurd zijn door de selecties die haar (ex-)partner, Ted Hughes, heeft gemaakt na haar zelfdoding. Hij kreeg immers het beheer over haar persoonlijke en literaire nalatenschap, maar wordt er vaak van verweten om hierbij vooral zichzelf in een goed daglicht te hebben geplaatst. Sylvia Plath werd de eerste dichter die postuum de Pulitzer Prize ontving, dit was in 1982.

Korte inhoud

The Bell Jar is een semi-autobiografische roman. Sylvia heeft haar hele volwassene leven geworsteld met depressies en een bipolaire stoornis. Ze ging hiervoor al tijdens haar studieperiode in behandeling in een psychiatrische instelling.. Het hoofdpersonage in The Bell Jar, Ester Greenwood, doorloopt een gelijkaardig scenario waarbij ze steeds verder wegzinkt in een depressie en in een psychiatrische instelling een elektroshock-therapie ondergaat. 

Initieel werd het boek uitgegeven in 1963 onder het pseudoniem Victoria Lucas, maar in 1966 verscheen het dan toch onder Plaths naam, ondanks het verzet van Sylvia’s moeder. Het boek werd ook verfilmd in 1979.

Mijn indruk

Pfft…moeilijk! Het was voor mij geen gemakkelijk boek om te doorploeteren en dit voornamelijk door twee redenen. Allereerst vond ik het een heel zwaarmoedig boek, dit spreekt voor zich denk ik wanneer je naar de korte inhoud kijkt, maar ik had dit toch wel serieus onderschat. Het is een werk met heel veel complexiteit en tristesse er in, waardoor ik er echt mijn tijd voor moest nemen om het te lezen en het af en toe moest laten bezinken. Wetende dat Plath slechts een paar maanden na het schrijven van dit boek zelfmoord pleegde, maakt het allemaal nog extra beladen en donker. 

Daarnaast is het ook op literair vlak een ingewikkeld boek om te lezen.  Ik had het er enorm moeilijk mee om in de tijdsgeest te komen van het verhaal. Ik kon mij ook helemaal niet identificeren met het hoofdpersonage en de verhaallijn voelde voor mij soms te oppervlakkig en lang uitgerekt aan. Plath slaagde er helaas niet in om mij mee te nemen in de gevoelswereld van Esther. 

Voor mij was het lezen van dit boek dus jammer genoeg geen groot succes, maar ik ben toch blij dat ik het een kans heb gegeven en zo kennis kon maken met het oeuvre van deze befaamde feministe.