Dit boek trok al een paar keer mijn aandacht toen ik aan het rondstruinen was in boekenwinkels. Toen ik nogal inspiratieloos door de bibliotheek wandelde, kwam ik het opnieuw tegen en dacht: “ok, hier gaan we dan. Ik zal het dan toch eindelijk maar eens mee naar huis nemen.” 

Het boek kan eigenlijk gezien worden als een verzameling van 7 verhalen. Zoals de titel al aangeeft gaan deze verhalen op de één of andere manier altijd over mannen zonder vrouw. Het zijn stuk voor stuk liefdesverhalen, elk op een heel andere en soms ietwat vreemde manier. Het zijn losstaande verhalen die op het einde ook niet echt samenkomen, maar er zit wel ergens een rode draad in. Elk verhaal heeft in se een mannelijke hoofdpersonage, hoewel in hoofdstuk vier ‘Sherherazade’ de focus meer op het vrouwelijke personage lijkt te liggen. Al deze mannen worden of zijn verliefd op een vrouw, maar helaas staat het geluk niet aan hun kant. Ze worden bedrogen, achtergelaten, groeien uit elkaar met hun partner,… Al deze mannen blijven wat bedeesd achter, met een gebroken hart, en elk van hen gaat hier uiteraard anders mee om: dokter Tokai hongert zichzelf uit van verdriet, Kino start een nieuw leven door een bar op te richten,…

Het is denk ik niet meer dan normaal dat het ene verhaal je wat meer aanspreekt dan het andere. Mijn persoonlijke favorieten waren Een onafhankelijk orgaan en Kino. Toch bleef ik ook een beetje op mijn honger zitten: ik vond dat veel van de verhalen te weinig diepgang hadden. Misschien hadden deze verhalen wel meer potentieel als ze net wat langer waren geweest? Bijvoorbeeld Drive My Car draait in mijn ogen op niets uit, er gebeurt bijzonder weinig in dit verhaal. Ook Samsa verliefd, is nogal nietszeggend en had best wat langer mogen zijn om tenminste toch de context van het verhaal wat te kunnen vatten. Het einde van de verhalen is vaak heel abrupt en zeer open. Op zich heb ik niets tegen een open einde, maar bij dit boek vond ik het toch iets te vaag blijven, het mocht zo net dat ietsje meer zijn.

Murakami’s schrijfstijl zou ik als mysterieus beschrijven: ik was voortdurend in twijfel over wat waarheid was en wat niet, het ligt altijd een beetje op de rand van de realiteit en fictie. Sommige passages lijken zodanig overdreven of bizar dat je als lezer wat verward achterblijft. Hoe dan ook, kun je niet ontkennen dat het ook sterk voelbaar is dat de verhalen zich afspelen in een andere cultuur. Misschien is het ook wel daarom dat de gebeurtenissen nogal bevreemdend overkomen.

Tenslotte voelde ik ook echt aan alles dat ik een vertaling aan het lezen was. Zelf heb ik het boek in het Nederlands gelezen en dat zou ik niet aanraden. Ik kan alleen maar hopen dat de Engelse vertaling beter is! De originele Japanse versie lezen was voor mij alleszins geen optie :). Misschien nog een leuk wist-je-datje: de originele titel van het boek is Onna no inai otokotachi. 

P.S. : de prachtige bloemen in de foto komen van Veloo Fleur in Halle!