Waarom?

Ik kreeg dit boek cadeau voor mijn verjaardag. En ja, dat was in mei en dus al een hele tijd geleden, maar ik heb nogal de slechte gewoonte om boeken te blijven kopen en dan creëer je natuurlijk een enorme stapel met ongelezen boeken 🙂 . Dat wil zeker niet zeggen dat ik er niet naar uitkeek om dit boek te lezen, integendeel zelfs, ik was er zeer benieuwd naar!

Over de auteur

Voor het lezen van dit boek was Lale Gül een onbekend gezicht voor mij. Nu ik het boek hier naast me heb liggen, staren die donkerbruine ogen van deze jonge, moedige vrouw mij aan en voelen ze bijna als vertrouwd aan. 

Lale Gül is geboren in 1997 en studeert Nederlands aan de VU in Amsterdam. Met Ik ga leven brengt ze haar autobiografische debuutroman naar buiten. 

Korte inhoud

Lale Gül, ook wel Büsra genoemd, groeit op in een streng Turks gezin. Büsra’s ouders emigreerden van Turkije naar Nederland, nog voor zij geboren werd. Hun eigen traditionele waarden en religie brachten ze mee vanuit hun geboorteland en trachten ze door te geven aan hun kinderen. Büsra verzet zich hier echter sterk tegen en kiest uitgesproken voor haar eigen weg en persoonlijke zelfontplooiing. Ze kijkt met een zeer kritisch blik naar wat haar wordt opgedragen vanwege haar ouders en datgene wat ze leert op de Koranschool (Stichting Milli Görüş) waar ze elk weekend tot haar 17de naartoe gestuurd werd.

Mijn indruk

Er bestaat voor mij geen twijfel dat dit verhaal naar buiten moest gebracht worden. Dat er meisjes die in Nederland opgevoed worden zoals Büsra, waarin je als het ware opgesloten wordt in je eigen gezin en je vrijheid volledig beperkt wordt, vind ik zeer aangrijpend en onthutsend. Büsra hangt zonder schroom de vuile was buiten over de strenge Turkse gemeenschap waarin ze opgroeit en dat vergt heel wat lef. Het lijkt me voor iedereen ook belangrijk dat dit gebeurt, want haar verhaal is helaas ongezien en ongehoord en dat zou niet mogen. 

MAAR… ik heb ook wel wat te zeggen over de schrijfstijl van Büsra 🙁 . Het boek wordt getekend door ellenlange zinnen, met onnodig veel moeilijk taalgebruik. Filosofische discussie om in slaap bij te vallen, die daarenboven niets bijbrengen aan het verhaal en onrealistisch overkomen. Toegegeven, ik had het in de eerste hoofdstukken enorm moeilijk om verder te lezen, nét door die zwaarmoedig én grofgebekte toon van de auteur. 

Onderweg kwam ik nog een vreemd fenomeen tegen: toen ik op pagina 256 kwam en verder wou naar de volgende pagina, merkte ik opeens op dat mijn zin niet klopte. Ik las wat verder en dacht: hmm, dit heb ik al gelezen. En wat bleek? Ik was opeens terug beland op pagina 225 van het boek en kreeg dus een herhaling t.e.m. pagina 256, om daarna opeens naar pagina 289 te worden gekatapulteerd. Er is dus duidelijk iets misgelopen met de dertiende druk van dit boek 🙁 . Ik zal hiervoor binnenkort zeker eens mailen naar de uitgeverij, want ik ontbreek immers toch wel meer dan 30 pagina’s uit het verhaal. Erg jammer… 

Eerlijk gezegd moet ik wel toegeven dat ik niet het gevoel heb dat ik echt iets gemist heb van het verhaal door dit voorval, want het boek kon in mijn ogen best veel korter. Ik zou gelijk een aantal hoofdstukken kunnen opnoemen die gerust weggelaten kunnen worden aangezien ze geen meerwaarde leverden voor dit verhaal.

Laat het dus duidelijk zijn, ik heb zeker wat frustraties en bedenkingen bij de schrijfstijl van Lale Gül, maar niettegenstaande heb ik toch ook heel wat respect voor deze jonge dame om dit verhaal de wereld in te sturen en voor alle keuzes die ze maakt in haar leven!