Georges & Rita is de eerste roman van de hand van Leen Dendievel. Ze schreef eerder wel al twee non-fictieboeken, namelijk Hard (2017) en Asem (2018). Omdat ik toch vrij enthousiast was over Asem (je vindt de review hier!) was ik ook wel benieuwd naar dit boek en besloot ik om het in huis te halen 🙂 .

Het verhaal gaat uiteraard over Georges & Rita, een bejaard koppel dat beslist om uit het leven te stappen door middel van euthanasie. Net als in haar voorgaande boeken, snijdt Dendievel hiermee een gevoel onderwerp aan en probeert ze om het thema bespreekbaar te maken. 

Wat origineel is aan dit boek, is dat je het letterlijk in twee richtingen kunt lezen. Het boek bestaat namelijk uit twee delen: het ene deel is het verhaal van Georges en het andere dat van Rita. Vandaar dat het boek een dubbele kaft heeft en je kunt dus volledig kiezen met welk deel je begint. Zelf ben ik begonnen met het verhaal van Georges te lezen. Persoonlijk vond ik deze opzet echt fijn. Het maakt me nieuwgierig hoe ik het verhaal zou ervaren als ik begonnen zou zijn met het verhaal van Rita te lezen. Waarschijnlijk probeer ik dat zeker nog wel eens uit in de toekomst, maar eerst laat ik het allemaal nog een beetje rusten, want het is toch een zwaar boek gezien het thema. Sommige boeken lenen zich er beter toe dan andere om het opnieuw te lezen en door deze opzet is dit hier zeker en vast het geval.

Toch moet ik toegeven dat ik minder fan ben van dit boek, dan bijvoorbeeld van Asem. Dendievels schrijfstijl voelt voor mij iets te fragmentarisch aan, ietsjes te veel hak op de tak. Daar waar dit mij in Asem niet stoorde, werkte dit voor mij minder in deze roman. 

De brieven van Georges komen voor mij heel moraliserend over, een beetje alsof quote op quote volgde. Ken je die muurtegeltjes van Bond Zonder naam met spreuken er op? Wel, het voelde een beetje alsof ik een hele muur vol met zo’n tegeltjes na elkaar las… ongetwijfeld waren de bedoelingen van Dendievel goed, maar misschien was less hier toch echt wel more geweest…

Hoewel ik dus duidelijk wel wat frustraties had over de schrijfstijl van het boek, neemt dit niet weg dat ik het inhoudelijk wel een interessant en diepgaand verhaal vond. Er wordt veel aandacht besteed aan de gevoelswereld van de hoofdpersonages, maar ook aan hoe hun kinderen alles ervaren. Elk van hen gaat op een andere manier om met de beslissing van hun ouders en dit wordt mooi naar voor gebracht. Toch vind ik het geheel nog iets te onsamenhangend en blijven er voor mij te veel vragen onbeantwoord. Dit geeft natuurlijk ruimte aan de lezer om zelf iets te ‘verzinnen’, maar ik bleef er een beetje op mijn honger door zitten.