Je stelt je misschien de vraag of ik thuis een hele collectie aan boeken heb liggen of dat ik elke week mijn lokale boekhandelaar plunder? Wel nee, eigenlijk valt het aantal boeken dat ik koop heel goed mee. Ik probeer om zoveel mogelijk boeken uit te lenen bij bibliotheek, al kan ik af en toe de drang om een boek te kopen niet weerstaan. Maar gelukkig heb ik ook een aantal heel lieve vrienden die graag hun leeservaringen met mij delen en hun boeken uitlenen.
 
Zo bleek het bijvoorbeeld dat een goede vriendin van mij, Annouk, het boek ‘Girl, Woman, Other’ laatst gekocht had terwijl ik het al een tijdje op mijn want to read -lijstje had staan. We spraken af en ik kreeg meteen drie boeken voor de prijs van één (typisch Annouk 🙂 ) .
 
De auteur van dit boek, Bernardine Evaristo, is niet aan haar proefstuk toe: ze heeft al 8 romans geschreven waarvan Girl, Woman, Other momenteel de meest recente is. Evaristo won er als eerste zwarte vrouw de Booker Prize van 2019 mee. Ze staat daarnaast ook gekend als een voorvechtster voor de inclusie en vertegenwoordiging van gekleurde kunstenaars en schrijvers. 
 
Het boek volgt 12 verschillende personages, waarvan de meeste zwarte Britse vrouwen zijn. 
Hoewel elk personage een eigen hoofdstuk heeft, zijn ze allemaal op de één of andere manier met elkaar verbonden (soms slechts heel oppervlakkig). Het boek gaat onder andere over het zoeken naar identiteit en gender, maar ook over liefde, verdriet, (mentaal) misbruik,.. Het snijdt dus heel wat moeilijke onderwerpen aan. 
 
Wat meteen opvalt aan de schrijfstijl van Evaristo is dat er bijna geen leestekens en/of hoofdletters gebruikt worden.  Ongetwijfeld vinden heel wat mensen dit totaal geen probleem, maar mij ergerde het mateloos 🙁 . Ik vind dit erg slordig ogen en het maakt het geheel moeilijk leesbaar. Het is hierdoor bijvoorbeeld niet altijd duidelijk wanneer een dialoog start of eindigt en wie er precies aan het woord is.
 
Ondanks het grote aantal en de diversiteit aan personages, kon ik mij helaas nauwelijks identificeren met een van de vrouwen uit dit verhaal, waardoor ik mij niet echt betrokken voelde. De personages kwamen voor mij niet echt over en de dialogen waren te geveinsd, bijna een feministisch manifest. Hierdoor vond ik het soms te moraliserend en onrealistisch aanvoelen. De verhalen van de verschillende personages overlappen ook slechts heel oppervlakkig. Voor mij voelt dit wat artificieel aan: het is bijna niet te geloven dat deze zeer uiteenlopende personages elkaar kennen omdat hun leefwereld en visies bijna volledig tegengesteld lijken te zijn.
 
Uiteraard vind ik het wel heel positief dat de auteur er echt aandacht aan besteed om diversiteit naar voor te brengen in de personages. Daarnaast heeft het verhaal en de houding van de vrouwen in het verhaal duidelijk een feministe insteek, wat ik altijd leuk vind om te zien. 
 
Naar mijn gevoel wordt er weinig tot helemaal geen spanning opgebouwd in het boek. Ik vond het dan ook soms moeilijk om gemotiveerd te blijven om verder te lezen en had hier best wel wat doorzettingsvermogen voor nodig (But I survived – HOERA :p ) . Ik vind het dan ook heel jammer dat er niet echt een plot lijkt te zijn of echt naar iets toegewerkt wordt.

Conclusie; voor mij was dit boek helaas een mismatch. De schrijfstijl van Evaristo was ook echt mijn ding niet; het houdt het midden tussen poëzie, een politiek opiniestuk en literatuur, maar tegelijk is het geen van deze drie. Mijn voorkeur was er meer naar uitgegaan dat de auteur hierin een duidelijker keuze had gemaakt en meer structuur had aangebracht.