Synopsis

Is een vrouw, een schrijvende vrouw, een lesbische vrouw, het aan zichzelf verplicht om ook over deze thema’s te schrijven? Heeft ze de verantwoordelijkheid haar verhaal te vertellen, omdat niemand anders het voor haar doet?

Op zoek naar antwoorden doet de schrijver waar ze goed in is: onderweg zijn. Met het boek Carol van Patricia Highsmith – de eerste roman over een vrouwenliefde met een relatief goed einde – als leidraad, gaat ze op zoek naar wat het betekent om zichtbaar te zijn en ruimte in te nemen.

Ze volgt de route en de plaatsen die Carol en Therese tijdens hun roadtrip door het midwesten hebben bezocht, verbindt vrouwelijke kunstenaars aan maatschappelijke tendensen, maakt een brug tussen heden en verleden. Haar tocht leidt haar naar de hedendaagse schrijvers van lesbische literatuur, naar een mogelijk nieuwe liefde en naar een kluwen van polyamoreuze kunstenaars, tot ze tegen haar eigen vooroordelen aanloopt en moet beslissen of ze aankomst en vertrek laat samenvallen.

__

Ik had gehoopt op een persoonlijk en meeslepend verhaal, maar Heerlijk Monster bleek voor mij vooral een moeizame leeservaring. Waar ik initieel nieuwsgierig was naar de unieke combinatie van beeld en tekst en de belofte van een intieme inkijk in het leven van Pierets, kreeg ik in plaats daarvan een overvloed aan verwijzingen, namen, kunstwerken en theorieën over queer zijn die soms meer als een lesvoordracht aanvoelden dan als literatuur.

De overdadig informatie, bijna encyclopedische, toon waarin Pierets haar verhaal verpakt, voelde afstandelijk. Het leek alsof er een constante drang was om te bewijzen hoe goed ze de queer geschiedenis kent, in plaats van me als lezer mee te nemen in een gevoelsmatig of verhalend proces. Daardoor raakte ik soms kwijt waarom ik ook alweer aan het lezen was – het persoonlijke verhaal, dat wel degelijk aanwezig is, verdwijnt te vaak naar de achtergrond.

Wat ik wél waardeerde, waren de momenten waarop Fleur schrijft over haar relatie met Julian en hun gedeelde geschiedenis. In die passages kwam er eindelijk ruimte voor emotie, kwetsbaarheid en reflectie – iets wat ik graag meer had willen zien. Die stukken grepen me aan en maakten duidelijk hoeveel kracht er in haar stem schuilt, wanneer ze de referenties en theorieën even loslaat. 

Al met al voelde het boek voor mij als een gemiste kans. Wat mysterieus begon, eindigde voor mij in een traag lezend, wat vermoeiend geheel dat te veel wilde vertellen en te weinig ruimte liet voor de lezer om zelf te voelen of te interpreteren.

🌟6/10