Synopsis

Lara groeit op in een bruisend gezin van vijf kinderen. De jongste, het nakomertje, heet Wolf. Op zijn achttiende trekt hij de deur van zijn studentenkamer achter zich dicht om niets meer van zich te laten horen.

Een halfjaar na zijn verdwijning wordt zijn lichaam levenloos aangetroffen in een bos in Lapland. Onder zijn kleren vinden de speurders zijn dagboek terug, het verslag van zijn laatste reis naar het noorderlicht.

Tien jaar later slaat Lara het dagboek van haar overleden broer weer open. Ze kijkt terug op haar kinderjaren in een warm nest, de woelige maanden van Wolfs vermissing en de nog woeliger jaren na zijn dood. In dat verhaal probeert ze een positie in te nemen, als schrijver en als zus. Op die manier maakt ze haar eigen reis, een zwerftocht van rouw, niet op zoek naar verklaringen, wel naar stipjes licht in de duisternis.

Wolf is een waargebeurd verhaal, een beproeving voor een auteur die zich, net als haar broertje, altijd heeft laten leiden door haar verbeelding en de drang om verhalen te vertellen. Een onversneden ode aan de literatuur en de onweerstaanbare aantrekkingskracht van fictie.

__

Ik luisterde naar de audioversie van Wolf van Lara Taveirne, ingesproken door de auteur zelf (exclusief) voor Storytel. Dat een schrijver zijn of haar eigen boek inleest, vind ik altijd een meerwaarde, en in dit geval zeker: het is een intens persoonlijk verhaal en Lara’s rustige, aangename stem voegt daar een extra laag intimiteit aan toe. Toch merkte ik dat de geschreven versie mij misschien nog meer had geraakt. Dat zegt vooral iets over mijn eigen luistergewoontes: met een luisterboek ben ik altijd geneigd ondertussen iets nuttigs te doen (de was opplooien, bijvoorbeeld), terwijl ik bij lezen wél met mijn volle aandacht in het verhaal zit.

Het verhaal van Wolf kan je onmogelijk onberoerd laten. Het is tragisch en waargebeurd: dagboekfragmenten van Wolf worden afgewisseld met Lara’s herinneringen aan haar jongere broer, en met haar eigen pogingen om dit verlies te begrijpen en te verwerken. Die schakeling tussen dagboek, herinnering en reflectie kan soms wat fragmentarisch aanvoelen, maar juist daarin schuilt de kracht. Het weerspiegelt hoe rouw en emoties zich gedragen: grillig, golvend, en met een echo die zelfs na meer dan tien jaar blijft naklinken.

Aangrijpend, mooi geschreven en met zorg ingelezen. Dit is een boek dat onder je huid kruipt en nog lang nazindert.

🌟8/10