Synopsis

Onderzoeksjournalist Stijn reist naar Dottirland om een reportage over het eiland te maken. Al tachtig jaar wordt het uitsluitend door vrouwen geregeerd. Ze hebben een samenleving opgebouwd die radicaal anders is: vrouwen verrichten het denkwerk, mannen de fysieke arbeid. Een van de oprichters van de vrouwenstaat, Vrouwe Theresia, wordt binnenkort 100 jaar, wat gevierd wordt met een groots volksfeest. Maar dan gebeurt het ondenkbare: Theresia wordt dood en verminkt teruggevonden. In zijn zoektocht naar de ware toedracht van haar overlijden stuit Stijn op het donkere verleden van Dottirland

__

Na het beluisteren van Evi Hanssens eerdere boek Sinds ik niet meer drink, was ik benieuwd naar haar fictiedebuut Land van dochters. Het concept van het boek sprak me meteen aan: een samenleving waarin vrouwen de dominante rol hebben overgenomen – gedurfd, origineel en maatschappelijk relevant. Het is een thema dat uitnodigt tot reflectie en dat ik niet vaak zo uitgesproken ben tegengekomen in Nederlandstalige fictie. 

De setting en het uitgangspunt vond ik dan ook sterk. Hanssen durft iets anders te proberen en slaagt erin om een wereld op te bouwen die tegelijk herkenbaar én vervreemdend is. Tegelijkertijd merkte ik dat de uitwerking van het concept wat cliché aanvoelt en hier en daar blijven er losse eindjes achter. Het boek roept vragen op, maar durft niet altijd de confrontatie aan die het thema zou kunnen dragen en dat is jammer, het gaat niet tot het uiterste van zijn potentieel.

Toch heb ik me prima vermaakt met het beluisteren van dit boek. Ik koos opnieuw voor de luisterboek-versie (net als bij Sinds ik niet meer drink), omdat ik Evi Hanssen een erg aangename stem vind hebben.  Haar stem is prettig om naar te luisteren, rustig maar toch expressief. Het gaf het verhaal een extra laag, zeker omdat ze het zelf heeft ingesproken. 

Misdaad is niet mijn gebruikelijke genre, dus het voelde ook als een welkome afwisseling. Even iets anders dan mijn vertrouwde leesvoer – en dat beviel me wel. De plot wist me te blijven boeien, ondanks dat het niet altijd verraste of tot het uiterste ging. Maar het boek wist de balans te houden tussen spanning en thematiek.

Land van dochters is geen meesterwerk, maar zeker ook geen teleurstelling. Het is een origineel idee en het brengt een frisse blik op een fascinerende thematiek in combinatie met een mysterieus misdaadverhaal.  Geen verspilde tijd dus – eerder een interessante uitstap buiten mijn gebruikelijke leescomfort.

🌟7/10